Πηγή: Athens Voice

Το νησί των τζιτζικιών, των ατελείωτων μεσημεριών και της ποδηλατάδας

Αίγινα. Το νησί των παιδικών και εφηβικών μου αναμνήσεων. Το νησί που έβγαλα τις βοηθητικές ρόδες στο ποδήλατο αλλά και το νησί που έδωσα το πρώτο μου φιλί. Το νησί των τζιτζικιών, των ατελείωτων μεσημεριών και της ποδηλατάδας. Ένας τόπος που αγάπησα και αγαπώ βαθιά. Ένα νησί στο οποίο επιστρέφω ξανά και ξανά για να απολαύσω την ηρεμία του, την ευκολία και την ξεγνοιασιά του. Δελφίνι από Πειραιά για Αίγινα σχεδόν πάντα χωρίς air condition. Καθόμασταν πίσω, στο μπαλκονάκι του, και αποβιβαζόμασταν στην Αγία Μαρίνα, στο σπίτι της θείας μου, λίγες ημέρες μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς.

Κάθε καλοκαίρι ήμουν εκεί, παρέα με τις δύο ξαδέλφες μου και τη θεία μου, η οποία ήταν καθηγήτρια γαλλικών και είχε πολλές ημέρες διακοπών. Όταν ήμασταν πολύ μικρές, πηγαίναμε για μπάνιο στον Μάντζαρη και, όταν πια γίναμε έφηβες, δίναμε ραντεβού στον Σώτο και στη διάσημη ντίσκο LEO στην Αγία Μαρίνα. Το «πρόγραμμά» μας ήταν προκαθορισμένο και φοβερά «αυστηρό». Ξυπνούσαμε, τρώγαμε πρωινό, πηγαίναμε για μπάνιο, επιστρέφαμε στο σπίτι για μεσημεριανό και περιμέναμε να πέσει λίγο ο ήλιος για να κάνουμε ατέλειωτες ποδηλατάδες που θα μας οδηγούσαν στο γήπεδο μπάσκετ ώστε να δούμε τα αγόρια να παίζουν. Το καλοκαίρι της Α΄ Γυμνασίου ήμουν και πάλι στην Αίγινα. Εκεί ήταν που έδωσα το πρώτο μου φιλί με τον Θοδωρή. Είχε προηγηθεί και το πρώτο μου «σ’ αγαπώ», λίγα χρόνια νωρίτερα. Μου το είχε ψιθυρίσει στο αυτί ο φίλος μου ο Μαργαρίτης, όταν πήγαινα στη Γ΄ Δημοτικού. Θυμάμαι να κοκκινίζω και να λέω «κι εγώ», χαμηλόφωνα. Καλοκαίρι αλλά και Καθαρά Δευτέρα στην Αίγινα, τιμώντας την οικογενειακή παράδοση που μας ήθελε να την περνάμε όλοι μαζί στο σπίτι του καλύτερου φίλου του πατέρα μου, στην Παχειά Ράχη κοντά στους πρόποδες του Ελλάνιου Όρους. Τι είναι για εμένα η Αίγινα; Θα είναι για πάντα η γλυκιά νοσταλγία των τζιτζικιών, των ζεστών μεσημεριών και του ποδηλάτου των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.