Πηγή: Grape
Δημοσιογράφος: Πηνελόπη Κατσάτου
Φωτογράφος: Γιώργος Καπλανίδης

Η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό, μια ακόμα πιο εντυπωσιακή προϋπηρεσία –ως καθηγήτρια στο Cambridge και ως οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ– και ένα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα, ιδιαίτερα τώρα που διανύουμε και προεκλογική περίοδο. Παρ’ όλα αυτά, βρίσκει χρόνο να κυκλοφορεί σε wine bars στα Εξάρχεια, πίνοντας κρασί που, όπως δηλώνει, «κατεβαίνει ανερυθρίαστα».

«Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου», έλεγε ο πατέρας της Δόμνας Μιχαηλίδου στην κόρη του, και η μέχρι τώρα πορεία της δείχνει να το έχει κάνει πράξη.

«Όσα χρόνια δίδασκα στην Αγγλία, υπήρξα μέλος του Cambridge Wine Society, το οποίο είναι πιο παλιό και από το ελληνικό κράτος», μου λέει γελώντας. «Εκεί έμαθα όσα γνωρίζω για το κρασί, το οποίο λατρεύω. Οι απόφοιτοι του Cambridge αναλαμβάνουν στη ζωή τους συνήθως υψηλά αξιώματα, επομένως πολλοί παραγωγοί επισκέπτονται το club αυτό για να παρουσιάσουν τα κρασιά τους. Και δεν πρόκειται για απλούς παραγωγούς, αλλά για πολύ μεγάλα ονόματα στον χώρο του κρασιού. Η ετήσια συνδρομή ανέρχεται στις 40 λίρες μόνο, τα μέλη είναι περίπου 200 και όταν ανοίγει το “παράθυρο” συμμετοχής, περίπου 50 τυχεροί με 15 λίρες μπορούν να πάρουν μέρος στις γευσιγνωσίες. 

Εκεί λοιπόν, σε μια ατμοσφαιρική αίθουσα με βιτρό, πίνακες του Ρέμπραντ και υπό το φως των κεριών, δοκίμασα εξαιρετικά κρασιά και έμαθα να αγαπώ το κρασί. Εκεί γνώρισα και τη Νικίτα Lichine εγγονή του Alex Lichine, ο οποίος είχε κάνει την πρώτη εγκυκλοπαίδεια του κρασιού, και κόρη του Sacha Lichine με το περίφημο Château d’Esclans στην Προβηγκία».

Η Δόμνα Μιχαηλίδου έχει σπουδάσει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του York, με μεταπτυχιακό στις Αναπτυξιακές Σπουδές και διδακτορικό στην Ανάπτυξη και στις Οικονομικές Κρίσεις επίσης στο πανεπιστήμιο του Cambridge στο οποίο ήταν λέκτορας από το 2014. Έχει εργαστεί στη Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών του ΟΟΣΑ (OECD) στο Παρίσι ως οικονομολόγος και κατόπιν στην Αθήνα για την Εργαλειοθήκη Ανταγωνισμού του ΟΟΣΑ, ως οικονομολόγος ειδική στον ανταγωνισμό. Μοναχοπαίδι, μεγαλωμένη στον Πειραιά, σε μια οικογένεια που δεν είχε σχέση με την πολιτική, ενώ και η ίδια δεν ανήκε ποτέ σε οργανωμένες νεολαίες, ωστόσο συμμετείχε στα κοινά του σχολείου και του πανεπιστημίου, αφού αγαπά πολύ την εκπροσώπηση. Οι γονείς της υπήρξαν έντονα πολιτικοποιημένοι, αλλά ποτέ κομματικοποιημένοι, όπως και η ίδια, μέχρι να ασχοληθεί ουσιαστικά με την πολιτική.

-Πώς με αυτό το βιογραφικό σάς κέρδισε η πολιτική;

Πριν από την πολιτική είχα δύο καριέρες, της πανεπιστημιακού και της συμβούλου κυβερνήσεων και οργανισμών. Το κομμάτι της συμβουλευτικής καριέρας που είχα στον ΟΟΣΑ και στους δημόσιους οργανισμούς άρχισε να μου αρέσει πολύ, γιατί έβλεπα μια μυωπία στο κομμάτι το πανεπιστημιακό. Το διδακτορικό μου το ξεκίνησα πριν ξεκινήσει η κρίση και ακαδημαϊκά είναι αρκετά δύσκολο να μελετάς κάτι που εξελίσσεται εκείνη τη στιγμή.

Η εμπλοκή μου ουσιαστικά ξεκίνησε όταν βρέθηκα στην Ελλάδα για ένα έργο του ΟΟΣΑ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος είχε ακούσει για μένα, με κάλεσε ως σύμβουλό του σε οικονομικά θέματα. Μου επέτρεψε, όμως, παράλληλα μία φορά τον μήνα να διδάσκω στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία, γεγονός πολύ σημαντικό για μένα. Ήταν μια τεράστια ευκαιρία, αφού μου είχε λείψει ο τόπος μου, αλλά ταυτόχρονα μπορούσα και να εργαστώ με έναν άνθρωπο τον οποίο εκτιμούσα, ιδιαίτερα για την αγάπη που έχει για την πληροφορία και τη γνώση, γεγονός που εκτιμώ πολύ ως πανεπιστημιακός. Στα 29 μου βρέθηκα να δουλεύω δίπλα στον μετέπειτα πρωθυπουργό.

Στο Υπουργείο Εργασίας τοποθετήθηκα κυρίως λόγω των γνώσεων μου στα οικονομικά, αφού έχει έναν πολύ μεγάλο προϋπολογισμό. Κάνοντας λοιπόν και εγώ τον απολογισμό μου τέσσερα χρόνια μετά, δεν θα το άλλαζα με κανένα άλλο υπουργείο. Έχει πολλή αγάπη, πόνο, προβλήματα και τεράστια ευθύνη, γεγονός που με πεισμώνει και με κάνει καλύτερη και εμένα και την ομάδα μου.

-Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή στο υπουργείο; 

Στις πυρκαγιές του Διονύσου. Όπου έπρεπε να εκκενώσουμε τα γηροκομεία, κυρίως λόγω αναθυμιάσεων. Έπρεπε να γίνει ένα σχέδιο –γιατί δεν υπήρχε προηγούμενο– όπου να καταγράψουμε τα πάντα από το μηδέν, σε χρόνο μηδέν. Μέσα στη φωτιά έπρεπε να γίνουν μεταφορές με ασθενοφόρα και όχι μόνο, με ιατρικούς φακέλους που ήταν απαραίτητοι για να συνεργαστούν οι συντονιστές με τους φροντιστές και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, αφού ήταν και περίοδος Covid. Ήταν μεγάλο μάθημα για όλους μας.

-Η καλύτερη στιγμή;

Όταν μετά από πολλή προσπάθεια ομαδική και προσωπική καταφέραμε να περάσουμε τις προδιαγραφές για τις μονάδες παιδικής προστασίας –δηλαδή τους κανόνες για τις μόνες δομές που μένουν αρρύθμιστες στη χώρα μας– με την υποστήριξη του πρωθυπουργού. Για μένα ήταν τεράστια χαρά και ανακούφιση. Την οποία ακολούθησε και μια πολύ πικρή δικαίωση με τα όσα έγιναν αργότερα με την Κιβωτό του Κόσμου.

Η Δόμνα Μιχαηλίδου είναι απολύτως άνθρωπος της ηλικίας της, παρά την υπουργική της θέση, με αμεσότητα και αυθορμητισμό που εντυπωσιάζουν. Απορεί που κάποιες φίλες της κάνουν διατροφή, ενώ η ίδια περιμένει πώς και πώς ένα ωραίο δείπνο συνοδεία ενός καλού κρασιού συντροφιά με αγαπημένους φίλους. Αποτελεί μάλιστα προτεραιότητά της, αφού, όπως λέει χαρακτηριστικά, η καθημερινή της ατζέντα την κάνει να νιώθει ότι πρέπει να αλλάζει τη συχνότητα του εγκεφάλου της κάθε μισάωρο. Στις 12.00 μπορεί να μιλάει για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, λίγο αργότερα για τους ελέγχους στα ορφανοτροφεία και έπειτα για τη σημασία της σωστής δευτερογενούς νομοθεσίας στον έλεγχο.

«Η μέρα μου ξεκινά γύρω στις 08.00. Μένω στο κέντρο της Αθήνας, όπου κινούμαι με μηχανή. Ακολουθεί η ώρα του γραφείου, όπου έχει απ’όλα: συναντήσεις με θεσμούς, με ανθρώπους που θεωρούν ότι έχουν αδικηθεί, ανθρώπους που έχουν να προτείνουν κάτι σημαντικό που δεν μπορούν να υλοποιήσουν μόνοι. Ακολουθούν οι συναντήσεις με τους ανθρώπους του υπουργείου και μετά συνήθως πρέπει να πάω κάπου εκτός, παραδείγματος χάριν σε ένα ίδρυμα. Δυστυχώς, δεν τρώω ποτέ μεσημεριανό, γιατί επιστρέφω στο γραφείο, όπου θα φάω κάτι πολύ πρόχειρο την ώρα που δουλεύω, ή θα είμαι στη Βουλή για κάποια επερώτηση. Τον τελευταίο καιρό, επειδή βρισκόμαστε και σε προεκλογική περίοδο, τα απογεύματα πηγαίνω στο γραφείο του Πειραιά, όπου έχουμε συναντήσεις με ανθρώπους του χώρου είτε από τα νησιά. Κατά τις 10 το βράδυ τελειώνει η μέρα μου και συνήθως θα βρω κάποιον φίλο μου για κρασί και φαγητό. Η απόλαυση της ημέρας!»

-Μαγειρεύετε;

Δυστυχώς, το πρόγραμμά μου δεν μου επιτρέπει να τρώω ποτέ στο σπίτι. Ωστόσο, όταν ζούσα στην Αγγλία, είχα τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα κόσμο σπίτι μου. Ακόμα και πίτσα να φάω, θα πιω κρασί.

-Προτέρημα;

Έχω καλή μνήμη και είμαι οργανωτική. Μάλλον και η αμεσότητα που έχω και η οποία καμιά φορά είναι καλό αλλά και κακό, ειδικά στο επάγγελμά μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να λέω τα πράγματα έτσι όπως τα σκέφτομαι.

-Αγαπημένο μότο;

Ως άλλη Γαλάτισσα: «Το μόνο πράγμα που φοβόμαστε είναι να μην πέσει ο ουρανός πάνω στο κεφάλι μας».