Πηγή: Infokids.gr
Δημοσιογράφος: Έλενα Μπούλια
Φωτογράφος: Χρήστος Κωνσταντινόπουλος

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, κοντά στο Δημοτικό Θέατρο. Μοναχοπαίδι δύο πολύ αγαπημένων γονιών, πήγε σχολείο στο Κολλέγιο, έφυγε στα 17 της για σπουδές στο Cambridge, στα 25 είχε ήδη ολοκληρώσει το διδακτορικό της, ενώ στα 29 δέχτηκε την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη να στελεχώσει συμβουλευτικά την ομάδα του. Πώς θα μπορούσε να αρνηθεί;

Συναντήσαμε τη Δόμνα Μιχαηλίδου στο πολιτικό της γραφείο στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, προκειμένου να μας μιλήσει τόσο για την ζωή και την επαγγελματική πορεία της μέχρι σήμερα όσο και για την τρέχουσα επικαιρότητα που την βάζει συχνά στο “μάτι του κυκλώνα”. Και δεν μπορέσαμε παρά να παραδεχτούμε, ότι αυτή η εντυπωσιακή, δυναμική, καλλιεργημένη νέα γυναίκα δεν θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.

Το μεγάλο στοίχημα; Να ανταποδώσει στο κοινωνικό σύνολο και δη στους λιγότερο τυχερούς συμπολίτες μας, μέσω της θέσης της ως υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, όσα η ζωή τόσο απλόχερα της προσέφερε.

Τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια της Δόμνας Μιχαηλίδου

Τα παιδικά χρόνια της Δόμνας Μιχαηλίδου ήταν αυτά που κάθε παιδί θα ονειρευόταν. Μεγάλωσε από δύο αγαπημένους, καλλιεργημένους και ευκατάστατους γονείς, οι οποίοι την περιέβαλλαν με τρυφερότητα, την γέμισαν με ακαδημαϊκές-πολιτιστικές γνώσεις και κοινωνικές δεξιότητες και της προσέφεραν άριστη εκπαίδευση.

“Το Δημοτικό του Κολεγίου ήταν στην Κάντζα, οπότε ξυπνούσα κάθε πρωί στις 6 παρά τέταρτο και γυρνούσα στις 6 το απόγευμα. Τον χειμώνα, λοιπόν, η μαμά μου έβαζε τις κάλτσες στο καλοριφέρ, ενώ με έντυνε”, μας λέει η ίδια αφηγούμενη παιδικές της αναμνήσεις. Αδέρφια μπορεί να μην είχε, αλλά “είχα σε πολύ κοντινή απόσταση τη γιαγιά μου και τις ξαδέλφες μου, με τις οποίες είμαστε σχεδόν συνομήλικες, και έτσι περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Η δε θεία μου είναι καθηγήτρια σε σχολείο και είχε πολλές διακοπές, οπότε περνούσα πολύ χρόνο μαζί τους. Έχει και ένα σπίτι στην Αίγινα και έτσι κάθε καλοκαίρι μας έπαιρνε τις 3 ξαδέλφες και πηγαίναμε τουλάχιστον για 1μιση μήνα εκεί.”

Θα περίμενε κανείς, ότι η Δόμνα Μιχαηλίδου ήταν η μαθήτρια “του 20”, ωστόσο, “Δεν ήμουν ποτέ η καλύτερη μαθήτρια, αλλά ήμουν ανάμεσα στους καλύτερους. Ήμουν συνεπής, διάβαζα πολύ, δεν έκανα ποτέ ιδιαίτερα -παρά μόνο στα Γαλλικά.”

Οι σπουδές στα οικονομικά του Cambridge

Τη ρωτάμε τι ήθελε να γίνει όταν θα μεγάλωνε: “Είχα κάνει πολλές διαφορετικές σκέψεις αναφορικά με τις σπουδές μου. Στην αρχή ήθελα να γίνω νομικός, μετά ναυπηγός, μετά να κάνω οικονομικά μαζί με φιλοσοφία…”

Την είχαν επηρεάσει τα επαγγέλματα των γονιών της; “Όχι τόσο. Η μητέρα μου είχε ένα εργοστάσιο και ο πατέρας μου μια ναυτιλιακή εταιρεία. Ωστόσο, ο πατέρας μου είχε κάνει διδακτορικό και ήταν ένας πολύ διαβασμένος άνθρωπος, οπότε κι εμένα πάντα μου άρεσε το διάβασμα.”

Αυτό που ανέκαθεν την χαρακτήριζε, ήταν η έντονη ενασχόλησή της με τα κοινά. “Στο σχολείο ήμουν πάντα στο Προεδρείο της τάξης, στο Δεκαπενταμελές, στο Πανεπιστήμιο ήμουν Γενική Γραμματέας όλων των αποφοίτων, ήμουν η Πρόεδρος του Κολεγίου μου (ενός κολεγίου που είναι μόνο για κορίτσια στο Cambridge), οπότε πάντα με ενδιέφερε η ενασχόληση με τα κοινά, χωρίς να με ενδιαφέρει η ενασχόληση με τα κομματικά. Είναι αρκετά τελευταία η ενασχόλησή μου αυτή. Δεν είχα φανταστεί ποτέ, δηλαδή, ότι θα γίνω πολιτικός”.

Έφυγε για σπουδές στο Cambridge της Αγγλίας στα 17 της. “Σε ένα πανέμορφο χωριό, με το ποτάμι του, όπου οι μετακινήσεις γίνονται παντού με ένα ποδήλατο… Είναι ένα μέρος, το οποίο έχει τρομερή πυκνότητα σκεπτόμενου κόσμου. Δηλαδή, πας να πιεις μια μπύρα στην Pub και καταλήγεις να κουβεντιάζεις με δύο Νομπελίστες και ένα μέλος της Βουλής των Λόρδων, που τυχαίνει να είναι και ο καλύτερος Νομικός της Αγγλίας στο εργατικό Δίκαιο. Το Cambridge, λοιπόν, διαμορφώνει χαρακτήρες. Είναι πολύ υψηλού επιπέδου ο κόσμος και οι συζητήσεις που γίνονται εκεί, χωρίς όμως να υπάρχει ιεραρχία. Ο κόσμος δεν έχει τέτοια κόμπλεξ, να σε σνομπάρουν π.χ. επειδή είσαι απλά μια φοιτήτρια. Αυτό, ωστόσο, σου δημιουργεί μια φοβία, γιατί πρέπει πάντα να είσαι διαβασμένος, για να έχει κάτι να πεις που δεν θα είναι βλακεία.”

Η ευκαιρία της ζωής της

Μετά τις σπουδές, ακολουθεί το διδακτορικό και έπειτα αρχίζει να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, όπου θα παραμείνει για τουλάχιστον δέκα χρόνια ακόμα. Γιατί γύρισε στην Ελλάδα; Η παρότρυνση των γονιών της έπαιξε σίγουρα ρόλο, όμως συνέπεσε και την… ευκαιρία της ζωή της! “Δούλευα σαν Πανεπιστημιακός, αλλά ήμουν και σύμβουλος του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) στο Παρίσι, οπότε πηγαινοερχόμουν Cambridge-Παρίσι. Ο ΟΟΣΑ με έστειλε, λοιπόν, εδώ, στην περίφημη “εργαλειοθήκη” του, που γινόταν για τις αγορές ανταγωνισμού στην Ελλάδα. Για έναν χρόνο πηγαινοερχόμουν, Ελλάδα-Αγγλία για τα μαθήματα, αλλά όταν τελείωσε αυτός ο κύκλος του ΟΟΣΑ και ετοιμαζόμουν να γυρίσω στην Αγγλία, μου ήρθε το 2016 μια προσφορά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δεν γινόταν να αρνηθώ: με κάλεσε για σύμβουλό του”.

Στα 29 της, λοιπόν, η Δόμνα Μιχαηλίδου κατέχει μια σημαντική θέση στο πλευρό του επόμενου πρωθυπουργού. Πώς την αντιμετώπισε ο περίγυρός του; Πώς δέχτηκαν οι πολιτικοί άνδρες μια τόσο νέα γυναίκα, σε έναν τόσο κομβικό ρόλο; “Άλλοι καλώς και άλλοι κακώς. Άλλοι εύπεπτα και άλλοι δύσπεπτα”, όμως κανένας αρνητισμός δεν την επηρέασε -ήταν καλά εκπαιδευμένη. “Σε ό,τι έκανα πάντα ήμουν η νεώτερη. Στο Πανεπιστήμιο τέλειωσα νωρίτερα από όλους το διδακτορικό μου, οπότε το είχα λίγο συνηθίσει αυτό. Οι γονείς μου με έκαναν στα 36 τους, οπότε ήμουν πάντα η μικρή ανάμεσα στους μεγάλους, στις παρέες τους, έτσι ήμουν πάντα εν μέσω συζητήσεων ενηλίκων κ.λ.π.”

Μέσα στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων

Αναπόφευκτα αναρωτιόμαστε γιατί ανέλαβε το υπ. Εργασίας και όχι το Οικονομικών, δεδομένων των σπουδών της; “Αυτό μου έκανε και εμένα μεγάλη εντύπωση. Το 2019, πριν τις εκλογές, ο πρωθυπουργός μου είπε, ότι θα πάω στο Εργασίας. Μου είπε, ότι είναι ένα υπουργείο που έχει πλέον τεράστιο προϋπολογισμό (της τάξης των 5 δισεκατομμυρίων μόνο το υφυπουργείο), οπότε χρειαζόταν κάποιον που να καταλαβαίνει από νούμερα, εμπιστεύεται στη διαχείριση των χρημάτων και να είναι γυναίκα. Και τελικά, το έχω αγαπήσει το υπουργείο αυτό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα υπουργείο που σε πεισμώνει πολύ, γιατί υπάρχουν πάντα πράγματα που μπορείς να κάνεις ακόμα, αλλά και σε ευχαριστεί για όσα βλέπεις ότι καταφέρεις. Μια μικρή αλλαγή να κάνεις, ξέρεις, ότι έχεις φτιάξει τη ζωή κάποιων ανθρώπων”.

Και έξω από αυτό…

Τι κάνει η Δόμνα Μιχαηλίδου, όταν δεν δουλεύει; Η ίδια μας αποκαλύπτει, ότι η μέρα της είναι πραγματικά μεγάλη και κουραστική και με δυσκολία βρίσκει λίγο χρόνο για να κάνει αυτά που την ευχαριστούν, π.χ. γιόγκα ή να βγει με κάποια φίλη. “Μου έχουν λείψει πάρα πολύ τα ταξίδια, τα οποία ήταν πολύ εύκολα όταν ζούσα στην Αγγλία. Από την άλλη, όλες μου οι φίλες εδώ πλέον έχουν παιδιά, οπότε τις έχω χάσει λίγο. Έτσι, μια Κυριακή που θα ξεκλέψω λίγο χρόνο, θα βγω για φαγητό και μπορεί να χαλαρώσω, π.χ. παίζοντας μπιρίμπα. Φυσικά ποτέ δεν φτάνει… Αλλά από την στιγμή που αποφασίζεις να κατέβεις στις εκλογές πρέπει να είσαι κοντά στον κόσμο. Ο Πειραιάς ευτυχώς έχει και τα νησιά του και αυτά δεν μπορείς να τα θυμάσαι μόνο μια φορά τον χρόνο.”

Η οικογένεια είναι ανάμεσα στα μελλοντικά πλάνα της; “Εγώ θέλω οικογένεια και παιδιά. Θα δούμε πώς θα έρθουν αυτά (βιολογικά, θετά, ανάδοχα), αλλά θέλω. Είμαι από τους ανθρώπους που όταν θέλω φτιάχνω χρόνο. Η κούραση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Οπότε είμαι σίγουρη, ότι αντίστοιχα θα φτιάξω χρόνο και για την οικογένειά μου. Νομίζω πως όταν σε κάποιον αρέσει να δουλεύει, και η δουλειά τον γεμίζει και τον χαροποιεί τόσο, πάντα θα δουλεύει. Δεν μπορώ να με φανταστώ, ότι θα κάνω παιδιά και δεν θα κάνω τίποτε άλλο. Χωρίς να κατακρίνω, βέβαια, τις γυναίκες που αφοσιώνονται στη μητρότητα. Εγώ δεν μπορώ να δω πώς θα είμαι χαρούμενη αν δεν δουλεύω πολύ.”

Το μεγάλο της επίτευγμα: Η αποϊδρυματοποίηση 1.200 παιδιών

Θα απαιτούνταν αρκετές σελίδες για να απαριθμήσουμε τους σημαντικούς σταθμούς του έργου της κ. Μιχαηλίδου την τελευταία 4ετία στο υπουργείο, ειδικά στο πρόγραμμα της Παιδικής Προστασίας, όμως αν η ίδια έπρεπε να ξεχωρίσει μια δράση για την οποία είναι πραγματικά υπερήφανη αυτή είναι… “η αποϊδρυματοποίηση. Έχουμε καταφέρει να βγάλουμε σχεδόν τα μισά παιδιά από τα ιδρύματα και να ζουν σε οικογένειες. Είμαι περήφανη για τη δουλειά που κάναμε σε απόλυτο επίπεδο, δηλαδή τα μισά παιδιά είναι πράγματι σε οικογένειες, αλλά και για το ότι, θέλω να πιστεύω, έχουμε αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τις συνειδήσεις. Δηλαδή, ο κόσμος πια καταλαβαίνει, ότι η ανάγκη είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά σε οικογένειες, όσο καλό κι αν είναι ένα ίδρυμα. Έχει γίνει πρόοδος, λοιπόν, σε δύο κατευθύνσεις: Έχουμε βγάλει τα παιδιά από το ίδρυμα, ενώ έχουμε βάλει κανόνες μέχρι να φύγουν τα παιδιά από εκεί. Και έχω πολεμηθεί πολύ γι’αυτό.

Σκοπός μας δεν είναι να κλείσουμε τα ιδρύματα, αλλά να μετασχηματιστούν αυτά σε βοήθεια και ενίσχυση εντός οικογενειακού πλαισίου. Είτε αυτό είναι πριν τα παιδιά χρειαστεί να απομακρυνθούν από τη βιολογική τους οικογένεια ή όταν πάνε στην ανάδοχη οικογένεια, να μπορούν οι δομές, αντί να τα φιλοξενούν, να στηρίζουν τα παιδιά στο καινούργιο τους οικογενειακό πλαίσιο, αλλά και να ενισχύουν τη βιολογική οικογένεια που υπάρχει. Στόχος, δηλαδή, είναι το τρίγωνο βιολογικής οικογένειας, ανάδοχης οικογένειας και παιδιού να μπορεί να συνεργάζεται”.

Τι γίνεται, όμως, με τα παιδιά που ρεαλιστικά δεν μπορούν να φύγουν από τα ιδρύματα -που δεν θα βρεθούν σε κάποια ανάδοχη οικογένεια;

“Στην αρχή δεν ξέραμε πόσα παιδιά είχαμε. Καθίσαμε, λοιπόν, και τα μετρήσαμε. Από τα 2.400 παιδιά, αυτή τη στιγμή στα ιδρύματα είναι 1.280. Τα υπόλοιπα ζουν σε οικογένειες -είτε θετές είτε ανάδοχες. Για τα παιδιά που παραμένουν στα ιδρύματα θέλουμε το ίδιο, δηλαδή τα μισά από αυτά να τα βγάλουμε και να πάνε σε οικογένειες (και το δουλεύουμε φάκελο-φάκελο κάθε παιδιού) και για τα υπόλοιπα έχουμε δύο λύσεις:

Η μία είναι οι Στέγες Ημιαυτόνομης Διαβίωσης, δηλαδή διαμερίσματα στα οποία μένουν έως 4 παιδιά από 15 ετών και πάνω -έχουμε ήδη δύο τέτοιες στέγες και είναι 200 παιδιά που πρέπει να φιλοξενηθούν, οπότε έχουμε σκοπό να ανοίξουμε 50 τέτοιες στέγες. Εκεί ζουν παιδιά με επίβλεψη, με έναν φροντιστή με πάντα έναν κοινωνικό λειτουργό, και έτσι αντί να είναι σε ιδρυματικό περιβάλλον, είναι σε ένα κανονικό διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας.

Η άλλη είναι η μεταρρύθμιση της επαγγελματικής αναδοχής. Στο Paidi.gov.gr υπάρχει η κατηγορία ‘Υιοθεσία και αναδοχή σε αριθμούς’. Εκεί κάθε 3 μήνες ανεβάζουμε τα στοιχεία των παιδιών που υπάρχουν μέσα στα ιδρύματα -πόσα είναι κατάλληλα για υιοθεσία, πόσα για ανοδοχή κ.λ.π. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι, ότι 7 στα 8 παιδιά είναι κατάλληλα για αναδοχή, μα 7 στις 8 αιτήσεις που έχουμε είναι για υιοθεσία. Οπότε πρέπει να ενισχύσουμε την αναδοχή και να καταλάβουμε, ότι ζευγάρια που έχουν ήδη παιδιά, αν θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν ένα παιδί, μπορούν να κάνουν μια υπέρβαση και να φιλοξενήσουν ένα παιδί από ίδρυμα, το οποίο θα μεγαλώσει μαζί με το δικό τους. Και έτσι θα γίνουν όλοι καλύτεροι ως άνθρωποι. Και οι γονείς και το βιολογικό παιδί και το ανάδοχο”.

Στο σημείο αυτό, η υφυπουργός επισημαίνει, ότι οι γονείς που ενδιαφέρονται να γίνουν ανάδοχοι θα βρουν κάθε πληροφορία που χρειάζονται μέσω του paidi.gov.gr, ενώ η αίτηση γίνεται μέσω του anynet.gr. Στο paidi.gov.gr, επίσης, κάθε 3μηνο δημοσιεύονται όλα τα στοιχεία, δηλαδή, πόσα παιδιά υπάρχουν, σε ποια ιδρύματα, ηλικία, φύλο κ.λ.π. -κάτι που δεν υπήρχε παλιά. Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτό που μπορεί να περιορίσει έναν γονιό να βρει παιδί για αναδοχή είναι, ότι βάζει πάρα πολλά επιμέρους κριτήρια για το παιδί που επιθυμεί, τα οποία μπορεί να μην καταλήξουν πάντα σε αποτέλεσμα. Όσο λιγότερα τα κριτήρια, τόσο πιο εύκολα θα πάρει ο ενδιαφερόμενος προτεραιότητα. “Βέβαια, αυτή τη στιγμή εξυπηρετούνται αιτήσεις του 2020 προς 2021” επισημαίνει.

Συζητάμε, τέλος, ότι π.χ. στην Αμερική, οι ανάδοχες οικογένειες λαμβάνουν ένα σημαντικό επίδομα, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα έξοδα του παιδιού. “Αυτό συμβαίνει ήδη κι εδώ. Δίνουμε ένα βοήθημα εδώ και ενάμιση χρόνο, της τάξης των 325 ευρώ κάθε μήνα, για να βοηθήσουμε με κάποια από τα έξοδα ενός παιδιού. Ξεκινήσαμε συντηρητικά, γιατί υπάρχει μια συζήτηση κατά πόσο το βοήθημα ή επίδομα αυτό θα γίνει κίνητρο και άρα κάποιος θα πάρει ένα παιδί για τους λάθος λόγους. Θέλουμε να ξέρουμε, ότι αυτός που θα γίνει ανάδοχος θα το θέλει πραγματικά. Και η αλήθεια είναι, ότι έχουν υπερδιπλασιαστεί οι ανάδοχοι. Δηλαδή, ξεκινήσαμε με 180 και τώρα έχουμε πάνω από 500 -χρειαζόμαστε 1.000, αλλά έστω υπάρχει αύξηση”.

Τι γίνεται με τα ιδρύματα σήμερα και τι με τα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που έχουν προκύψει τελευταία

Μετά το τρομακτικό σκάνδαλο, το οποίο έχει πάρει πλέον τον δρόμο της δικαιοσύνης, ενώ νέες καταγγελίες έρχονται κάθε τόσο στο φως κατά του πατέρα Αντωνίου, “η Κιβωτός παραμένει ανοιχτή υπό νέο διοίκηση. Τα παιδιά που ήταν στην Κιβωτό παραμένουν εκεί, με καινούργιες διαδικασίες. Δηλαδή, κάθε δομή έχει κοινωνικό λειτουργό. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να ακολουθήσουν όπως πρέπει την υπουργική μας απόφαση για τις προδιαγραφές στις μονάδες κοινωνικής προστασίας…”, εξηγεί η κ. Μιχαηλίδου.

Όσο για το Χαμόγελο του Παιδιού, τη ρωτάμε αν υπάρχει κάποια ένδειξη, ότι ο Οργανισμός δεν λειτουργεί νομότυπα; “Είχαμε κάποιες καταγγελίες οικονομικής διαχείρισης, τις οποίες περάσαμε στις αρμόδιες αρχές (στην Εισαγγελία, στην Εθνική Αρχή Διαφάνειας) για να ελέγξουν κάποια πράγματα. Θα πάρει καιρό ακόμα για να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τα παιδιά, τα πάντα πρέπει να ελέγχονται -πόσο δε μάλλον, όταν πρόκειται για παροχή υπηρεσιών σε ευάλωτα παιδιά”.

Ο τραγικός θάνατος του 2,5 ετών κοριτσιού στο ορφανοτροφείο Άγιος Στυλιανός στη Θεσσαλονίκη, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στη συζήτησή μας. “Έχει αναλάβει εισαγγελέας την υπόθεση αυτή, πάντως ο Άγιος Στυλιανός είναι μια δομή που στο κομμάτι της αποϊδρυματοποίησης δεν πρωτοστατεί. Χρειάζεται καλύτερη δουλειά, δεδομένου, ότι είναι η 3η δομή βρεφών στην Ελλάδα. Συνεχώς βλέπουμε τους φακέλους όλων των παιδιών και βλέπουμε τι λάθη κάνουν ή δεν κάνουν φορείς που τα προστατεύουν. Στέλνουμε συνεχώς email με οδηγίες και ερωτήσεις για το κάθε παιδί και στόχος είναι η προσπάθεια αυτή να συνεχιστεί”.

Όσο για την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό η κ. Μιχαηλίδου λέει, ότι “είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς για να κάνουμε μελλοντικά σχέδια για το παιδί αυτό. Θα πρέπει να τελειώσει πρώτα το κομμάτι της κατάθεσης, να στηριχθεί με ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, να στηρίζεται εντατικά και το οικογενειακό περιβάλλον και μετά θα δούμε, είτε με κατ’οίκον διδασκαλία, είτε με παρουσία σε σχολείο… θα δούμε”.

Στα πιο πρόσφατα γεγονότα, ένα ερώτημα που έχει προκύψει, ειδικά από ανθρώπους που επιθυμούν να γίνουν γονείς υιοθετώντας ένα παιδάκι, είναι αν υπάρχει κάποια πρόβλεψη για το μέλλον των μωρών και παιδιών που έμειναν ορφανά από τον σεισμό στην Τουρκία. Η κ. Μιχαηλίδου απαντά σε αυτό, πως “Γνωρίζω, ότι υπάρχουν γυναίκες που θα ήθελαν να πάρουν ένα τέτοιο παιδί. Ακόμα είναι πολύ πρώιμη η κατάσταση, δεν έχουν καν καταμετρηθεί τα ορφανά. Την ίδια ώρα θα πρέπει να σκεφτούμε τις δικές μας ανάγκες. Εν τέλει θέλει το ζευγάρι ένα μωρό ή θέλει να βοηθήσει; Φοβάμαι και πάλι, ότι θα είναι δύσκολες περιπτώσεις -δεν θα είναι όλα τα ορφανά μόνο λίγων μηνών και το πιθανότερο είναι, ότι κάποιος από το συγγενικό τους περιβάλλον θα τα αναλάβει. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχουμε κάποιο πλάνο ακόμα επ’αυτού.”

Η επομένη των εκλογών και το επόμενο μεγάλο στοίχημα

Σε λίγο καιρό κλείνει ένας κύκλος επιτυχημένης πορείας για την Δόμνα Μιχαηλίδου στο υπ. Εργασίας, στο πλαίσιο του οποίου μπήκε μια γερή βάση σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής. Ποιο είναι το επόμενο στοίχημά της; Το μεγάλο της όνειρο ως υποψήφια πλέον της Ν. Δημοκρατίας στην πρώτη εκλογική περιφέρεια Πειραιώς και Νήσων; Η ίδια απαντά:

“Μακάρι το έργο μου στο υπουργείο να είναι επιτυχημένο και να αφήσει κάποιο αποτύπωμα -θεωρώ, ότι στην Παιδική Προστασία κάτι αφήσαμε, κάπως οργανώθηκαν τα πράγματα. Παρ’όλα αυτά παραμένει ένας ωκεανός χάους. Από εκεί και πέρα, στο μέλλον θα ήθελα να εκπροσωπώ τον Πειραιά. Είμαι γνήσια Πειραιώτισσα, μεγάλωσα σε έναν Πειραιά πιο πλούσιο, εξωστρεφή, αστικό και θέλω να βοηθήσω, ώστε να είναι ο Πειραιάς όπως μας αξίζει”.